ហ៊ីរ៉ូឈិជាអ្នកនិពន្ធរឿងកាទូន(cartoon) វ័យក្មេង ទើបតែមានឈ្មោះថ្មីតែស្នាដៃល្អ។ រឿងកាទូនរបស់ហ៊ីរ៉ូឈិមែនមែនជារឿងកាទូនបែបធម្មតាៗ ដូចកាទូនដទៃៗទៀតនោះទេ តែជារឿងកាទូនប្រភេទរឿងហ្គេហ៍ ដែលកំពុងទទួលការពេញនិយមយ៉ាងខ្លាំង ពីសំណាក់យុវវ័យអ្នកអានជប៉ុនមួយក្រុម។
កាទូនរបស់ហ៊ីរ៉ូឈិ ប្រើសិល្ប៍វិធីខ្ពស់គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ បញ្ហារឿងតជាប់គ្នារដឹកអាចអន្ទងព្រលឹងអ្នកអានឲ្យរំភើបញាប់ញ័រ និងចង់តាមដានតាំងពីដើមរឿងរហូតដល់ចប់។ គេមានសមត្ថភាពពិសេស ក្នុងការលើកយកហេតុការណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រ នៅក្នុងអតីតកាលរបស់ជប៉ុនមកប្រទាក់គ្នាឲ្យកើតជារឿងរ៉ាវឡើង ដោយបញ្ចូលឆាកស្នេហាដ៏រោលរាលរំជួលចិត្ត ទៅក្នុងសាច់រឿងនីមួយៗ។
ថ្ងៃនេះ ហ៊ីរ៉ូឈិទើបតែត្រឡប់មកពីយកសំណៅរឿង វគ្គថ្មីមួយទៀតរបស់កាទូនដែលគេកំពុងសរសេរឲ្យទៅរោងពុម្ព ហើយដែលខាងអ្នកត្រួតពិនិត្យក៏បង្ខំឲ្យគេប្រឹងសរសេរបញ្ចប់ឲ្យហើយ នៅយប់ថ្ងៃនេះ។ ហ៊ីរ៉ូឈិត្រឡប់មកដល់ផ្ទះក៏ប្រញាប់ចូលទៅក្នុងបន្ទប់របស់ខ្លួន ហើយចាប់ផ្តើមសរសេររឿងកាទូនត ដើម្បីឲ្យចប់ក្នុងរាត្រីនេះឲ្យបាន។
រឿងកាទូនដែលគេកំពុងសរសេរនោះ ជារឿងរ៉ាវដែលកើតឡើងនៅក្នុងសម័យមូរ៉ូម៉ាជិ នៅពេលដែលមេទ័ពជប៉ុនម្នាក់ លើកកងទ័ពទៅវាយរាជវាំងរបស់សូគុន ហើយកើតការប្រយុទ្ធតទល់គ្នា។ ដំណើររឿងសរសេរមកដល់វគ្គ ដែលមេទ័ពជប៉ុនទទួលរងរបួសក្នុងការតស៊ូ ហើយបានមកជួបនាយកំលោះម្នាក់ ដែលជាជាងដំដែកធ្វើដាវ។
ហ៊ីរ៉ូឈិចាប់ប៉ាកកាមកគូសវាសរូបភាពកាទូនបន្តទៅតាមសាច់រឿង។ ស្នាមគំនូសត្រូវបានសាងបង្កើតឡើងជាបន្តបន្ទាប់តាមលំដាប់លំដោយ។ គេគូរវាបានយ៉ាងរហ័សរហួននិងស្ទាត់ជំនាញ។ ផ្នែកផ្សេងៗនិងអវយវៈដទៃទៀតនៃរាងកាយ ត្រូវបានគេផ្តិតយកមកយ៉ាងត្រឹមត្រូវដូចរបស់ពិតៗគ្មានខុស ដែលធ្វើឲ្យរូបកាទូនរបស់គេ មើលទៅមានភាពរស់រវើក មានអារម្មណ៍និងជីវិតជីវាដូចរូបថត។
ពេលវេលាដ៏តានតឹងដំណើរការទៅយ៉ាងយឺតយូរ រហូតហ៊ីរ៉ូឈិទទួលអារម្មណ៍ថាហត់នឿយទន់ដៃទន់ជើង ហើយចាប់ផ្តើមអស់កម្លាំងទៅៗ។ កែវភ្នែកទាំងគូរបស់គេក៏ចុះរោយ ហើយបិទជិត សន្សឹមៗ។ ទីបំផុតខ្លួនប្រាណទាំងមូល ក៏ទន់ទ្រោបទៅលើគំនរក្រដាសរឿងកាទូន ដែលគេកំពុង សរសេរ។
ហ៊ីរ៉ូឈិចាប់ផ្តើមធ្លាក់ចូលទៅក្នុងភាពរវើរវាយ… គ្រប់ហេតុការណ៍ក្នុងរឿងកាទូនដែលគេបង្កើតឡើង កំពុងជ្រួតជ្រាបចូលទៅពេញក្នុងអារម្មណ៍។ រឿងរ៉ាវទាំងនោះ លេចប្រាកដឡើងយ៉ាងច្បាស់ក្រឡែត ប្រៀបដូចជាព្រឹត្តិការណ៍ពិត ដែលបានកើតឡើងជាក់ស្តែង ក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ហ៊ីរ៉ូឈិ…
សំឡេងជើងសេះលាន់ឮគឹកកង រំពងពេញសោតប្បសាទរបស់ហ៊ីរ៉ូឈិ ហើយបានដាស់ឲ្យគេភ្ញាក់ឡើងដោយសេចក្តីញ័រភ័យ។ នៅពេលបើកភ្នែកឡើង ហ៊ីរ៉ូឈិឃើញថាខ្លួនឯងកំពុងស្ថិតនៅក្នុងផ្ទះឈើធំមួយ។ នៅខាងក្នុងផ្ទះនោះ មានរបស់របរ និងឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ជាវត្ថុបុរាណ ក្នុងសម័យ មូរ៉ូម៉ាជិ។ គេសញ្ជឹងគិតមិនយូរប៉ុន្មានក៏ដឹងថា របស់ទាំងនោះជាឧបករណ៍សម្រាប់ដំដែកធ្វើដាវ។
«តើវាទៅរួចដោយយ៉ាងម៉េច?»
ហ៊ីរ៉ូឈិនិយាយបណ្តើរ សម្លឹងមើលទៅជុំវិញខ្លួនបណ្តើរ។ សូម្បីតែសំលៀកបំពាក់របស់គេក៏ដូរទៅជាឈុតរបស់ប្រជារាស្ត្រក្នុងសម័យមូរ៉ូម៉ាជិអស់ដែរ។
សំឡេងជើងសេះលាន់មកដល់កាន់តែជិត ហ៊ីរ៉ូឈិប្រញាប់ដើរសំដៅទៅកាន់ទ្វារ ហើយទាញបើក។ កំលោះបើកភ្នែកធំៗនៅពេលឃើញបុរសសង្ហាម្នាក់ រូបកាយអង់អាចមាំមួនគ្រងឈុតអាវក្រោះដូចមេទ័ពជប៉ុនសម័យបុរាណ ដែលគេបានស្រមើស្រមៃហើយគូរទុកក្នុងរឿងកាទូនរបស់ខ្លួន។
មេទ័ពកំលោះរូបនោះជិះនៅលើខ្នងសេះ គេទទួលរងរបួសនៅត្រង់ដើមដៃខាងស្តាំ។ បុរសក្លាហាន ចោលកន្ទុយភ្នែកសម្លឹងមកហ៊ីរ៉ូឈិបណ្តើរ បង្ហើរវាចាយ៉ាងទន់ភ្លន់ពិរោះត្រចៀកបណ្តើរ៖
«លោកគឺជាជាងធ្វើដាវមែនទេ?»
ហ៊ីរ៉ូឈិត្រឡប់ជាភាន់ភាំងនៅពេលត្រូវគេសួរដូច្នោះ តែអារម្មណ៍អ្វីម្យ៉ាងបានជម្រុញគេឲ្យនិយាយចេញទៅថា៖
«ពិតមែនហើយ!»
លោកមេទ័ពបាននិយាយរឿងរ៉ាវ ពីការធ្វើសឹកសង្គ្រាមឲ្យហ៊ីរ៉ូឈិស្តាប់រហូតចប់ ហើយដែលគេមកទីនេះក៏ព្រោះដាវរបស់គេបាក់ និងត្រូវការឲ្យហ៊ីរ៉ូឈិជួសជុលឲ្យ។ ហ៊ីរ៉ូឈិនឹកប្លែកនឹងខ្លួនឯងយ៉ាងខ្លាំងដែលអាចជួសជុលដាវរបស់មេទ័ពម្នាក់នេះ ឲ្យប្រើការបានដូចដើមគួរឲ្យអស្ចារ្យ ទាំងដែលពីមុនមកគេមិនធ្លាប់ដឹងពីវិធីក្នុងការធ្វើដាវនេះបន្តិចសោះ។
អូដាក់គឺជានាមរបស់មេទ័ពម្នាក់នេះ។ ហ៊ីរ៉ូឈិថែមទាំងបានជួយរុំរបួសឲ្យគេ យ៉ាងរៀបរយទៀតផង។
«ស្នាដៃធ្វើដាវរបស់លោកពិតជាអស្ចារ្យមែន!»
អូដាក់សរសើរបណ្តើរ ញញឹមយ៉ាងមានស្នេហ៍បណ្តើរ។
«អរគុណ!»
ហ៊ីរ៉ូឈិញញឹមតប។ គេទទួលអារម្មណ៍កក់ក្តៅ ដែលបានឃើញស្នាមញញឹម របស់មេទ័ពកំលោះដ៏អង់អាចរូបនេះ។ ហ៊ីរ៉ូឈិនិយាយអញ្ជើញអូដាក់ ឲ្យសម្រាកអាស្រ័យនៅផ្ទះរបស់ខ្លួន ដែល អូដាក់ផ្ទាល់ក៏ពេញចិត្តនឹងសំណើនេះដែរ ព្រោះព្រឹកស្អែកគេនឹងត្រូវប្រញាប់ត្រឡប់ទៅបន្ទាយវិញ ដើម្បីត្រៀមការប្រយុទ្ធត។
ខណៈដែលអូដាក់កំពុងងូតទឹកសំអាតខ្លួន ហ៊ីរ៉ូឈិក៏ចូលទៅលួចមើលរាងកាយរបស់គេយ៉ាងឈ្លក់វង្វេង។ រូបរាងរបស់មេទ័ពកំលោះរូបនេះស៊ិចស៊ីសង្ហាគ្មានគូផ្ទឹម ដើមដៃនិងដើមទ្រូងពោរពេញទៅដោយសាច់ដុំហាប់ណែនសម្បូរបែបសមជាបុរសពេញអង្គ។ ហ៊ីរ៉ូឈិតាមសម្លឹងមើលតាំងពីលើរហូតដល់ក្រោម ជាពិសេសត្រង់ចន្លោះភ្លៅដែលមើលឃើញស្នាមសាច់ទល់លេចឡើង តាមកំណាត់កន្ទបដែលជ្រាបទឹក។ គេទទួលអារម្មណ៍ស្រើបស្រាលរកថាមិនត្រូវ ហើយនឹកស្រមៃថាបើបានទៅឱបអូដាក់ពីក្រោយហើយលូកស្ទាបអង្អែលតាមសាច់ដុំទាំងនោះ មិនដឹងជាមានសេចក្តីសុខយ៉ាងណា។
ចំណែកអូដាក់ផ្ទាល់ក៏ដឹងមុនជាស្រេច នូវសេចក្តីត្រូវការរបស់ហ៊ីរ៉ូឈិដោយអន្លើ។ គេទទួលដឹងតាមរយៈខ្សែភ្នែករបស់ហ៊ីរ៉ូឈិ ដែលតែងលួចសម្លឹងមើលមកគេជាញឹកញាប់។ សម្រាប់ខ្លួនអូដាក់ក៏ធ្លាប់មានបទពិសោធន៍រឿងបែបនេះ ជាមួយមិត្តភក្តិជាកងទ័ពក្នុងបន្ទាយជាមួយគ្នាដែរ។ តែនោះមិនមែនជាចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់គេទេ តែអាចជាសេចក្តីត្រូវការរបស់គេច្រើនជាង។
នៅមានត…
សួនសុបិន 