លុបចេញហើយ!!!
មានត…
Archive for ខែមករា, 2010
ព្រោះថ្ងៃស្អែក… រស់គ្មានឯង(២៦)
Posted in រឿងហ្គេយ៍ on ខែមករា 30, 2010| Leave a Comment »
ព្រោះថ្ងៃស្អែក… រស់គ្មានឯង(២៥)
Posted in រឿងហ្គេយ៍ on ខែមករា 29, 2010| Leave a Comment »
លុបចេញហើយ!!!
ព្រោះថ្ងៃស្អែក… រស់គ្មានឯង(២៤)
Posted in រឿងហ្គេយ៍ on ខែមករា 28, 2010| Leave a Comment »
លុបចេញហើយ!!!
ព្រោះថ្ងៃស្អែក… រស់គ្មានឯង(២៣)
Posted in រឿងហ្គេយ៍ on ខែមករា 27, 2010| Leave a Comment »
លុបចេញហើយ!!!
ដោយសារយើងជា GAY (END)
Posted in រឿងហ្គេយ៍ on ខែមករា 26, 2010| 9 Comments »
Hotguy សរសេរ
«សុំទោសអូន បងបានប្រាប់វុធថាបងនឹងទៅភ្លាម ស្អែកបងនឹងត្រឡប់មកវិញ។ អូនឲ្យកូនញ៉ាំទឹកដោះគោផង… មិញបងមិនទាន់បានឆុងឲ្យវាទេ។»
រាជងាកទាញដៃចេញពីវត្តី នាងឈរស្ដូកស្ដឹងមើលប្ដីបាត់ស្រមោល ទឹកភ្នែកចេះតែហូរលើផែនថ្ពាល់ឥតដាច់។ តូចតន់លុតជង្គង់ចុះក្បែរជើងគ្រែយំម្នាក់ឯង។
…វុធគេងក្បែរឱបរាជយ៉ាងខ្វិត ច្រមុះរំកិលចុះឡើងលើស្បែករបស់រាជ ហាក់ដូចជាចង់រក្សាក្លិនស្នេហ៍ទុកមិនឲ្យឃ្លាតបង់។ រាជមើលមុខវុធទាំងភាពងឿងឆ្ងល់។
«ថ្ងៃនេះអូនឯងប្លែកណាស់ មានរឿងអីកើតឡើងមែនទេ?»
«…គ្មានរឿងអីទេ គ្រាន់តែមិនដឹងជាយ៉ាងម៉េច អូនចង់នៅក្បែរបងយប់នេះ។»
រាជសម្លឹងមុខវុធស្ទើរលេប។ កំលោះថើបត្របកភ្នែករបស់វុធរួចឱបវុធគេង។ វុធនៅក្នុងរង្វង់ដៃរាជសញ្ជឹងគិត…
…ពន្លឺថ្ងៃពេលព្រឹកបានទម្លុះកាត់បង្អួច រាជភ្ញាក់ពីដំណេក គេឆ្ងល់ព្រោះមិនឃើញវុធនៅក្បែរដូចសព្វដង។ អ្នកប្រុសស្មានតែវុធទៅទិញអាហារពេលព្រឹក។ រាជក្រោកឡើងស៊កអាវចូល ក្រដាសមួយសន្លឹកស្រាប់តែជ្រុះចេញពីហោប៉ៅមក បុរសឆ្ងល់ម្ដងទៀតរើសយកមកអានរួចស្រឡាំងកាំង។
«ខ្ញុំនឹងឃ្លាតពីបងមួយរយៈ កុំស្វែងរកខ្ញុំអី! ខ្ញុំចង់នៅម្នាក់ឯងរិះគិតពីអ្វីៗដែលបានកន្លងផុតទៅ។ …អូនស្រលាញ់បង!»
រំពេចនោះរាជឆក់យកទូរស័ពមកcallទៅវុធ។ វុធពេលនេះកំពុងតែនៅព្រលានយន្តហោះត្រៀមទៅសិង្ហបុរី។
«Ring… Ring… Ring…»
«…អាឡូ!»
«វុធធ្វើអីហ្នឹង? ហេតុអីបានជាទុកក្រដាសបែបនេះឲ្យបង? មានរឿងអីអូនឯងមិនអាចប្រាប់បងឬ? ឥឡូវអូននៅឯណា?»
«ខ្ញុំនៅព្រលាន ខ្ញុំនឹងទៅនៅសិង្ហបុរីជាមួយពូមីងខ្ញុំមួយរយៈ។»
«អូនឯងនៅទីនោះហើយកុំទៅណា ចាំយើងជួបគ្នាហើយសឹមគិតទៀត!»
«…មិនបាច់ទេ បងមិនចាំបាច់… ទីត… ទីត… ទីត…»
រាជរត់ចេញពីសណ្ធាគារ ហៅម៉ូតូឌុបជិះទៅអាកាសយានដ្ឋានអន្តរជាតិភ្នំពេញ។ គេរត់ដូចមនុស្សឆ្កួត មិនខ្វល់ពីអ្វីកើតឡើងជុំវិញខ្លួននោះទេ។
«Ring… Ring… Ring…»
«អាឡូ!…»
«បងមកដល់ហើយ អូនឯងនៅឯណា?»
រាជនិយាយទូរស័ព្ទបណ្ដើរ ខំដើររកវុធបណ្ដើរ តែវុធបានចូលក្នុងបន្ទប់ check-in រួចហើយតែគេនៅមិនទាន់បានឡើងទៅជាន់លើមួយទៀតទេ ព្រោះខ្លួនគេក៏ចង់ឃើញរាជម្ដងទៀតមុនចាកចេញ។ វុធបានមើលឃើញរាជកំពុងឆ្លេឆ្លានៅខាងក្រៅ។
«បងមិនបាច់ខំប្រឹងរកខ្ញុំទេ ខ្ញុំមិនជួបបងទេ!»
«សូមអូនឲ្យបងដឹងមូលហេតុនៃការចាកចេញនេះ បងពិតជាមិនយល់ទាល់តែសោះ!»
«…បងរាជ!ខ្ញុំបានគិតច្បាស់លាស់ហើយ ខ្ញុំសម្រេចចិត្តថាត្រូវតែធ្វើដូច្នេះ!»
«តែអូនឯងគិតពីរឿងអី? តើបងបានធ្វើអីឲ្យអូនមិនសប្បាយចិត្ត?»
«បងស្ដាប់ខ្ញុំ! ពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមប្រលូកក្នុងសង្គមនេះ ខ្ញុំទទួលការឈឺចាប់យ៉ាងច្រើនតែព្រហ្មលិខិតបានបណ្ដាលឲ្យខ្ញុំស្គាល់បង… បងបានផ្ដល់ឲ្យខ្ញុំនូវសុភមង្គលពិតប្រាកដ និង ធ្វើឲ្យជីវិតរបស់ខ្ញុំមានន័យខ្លាំងណាស់។ ស្នេហារបស់បងចំពោះខ្ញុំគឺជារបស់មានតម្លៃបំផុត។»
«បើអ៊ីចឹងម៉េចបានអូនចង់ទៅចោលបង?»
«ខ្ញុំបានរស់នៅយ៉ាងសប្បាយចិត្ត និង ធ្លាប់គិតថាអ្វីៗនឹងបានប្រសើរ… តែខ្ញុំច្រឡំហើយ ពួកយើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែច្រឡំ! គ្មានទេសេចក្ដីសុខសម្រាប់យើង ព្រោះយើងជាGay! ស្នេហារបស់យើងទាំងពីរក៏ជាដើមហេតុនៃការឈឺចាប់ សម្រាប់មនុស្សបីនាក់ បងឯង បងវត្តី ហើយនិងខ្ញុំ។»
«តែអ្វីៗនៅokតើ ពួកយើងនៅមានសេចក្ដីសុខតើ!»
«វាពិតជាសេចក្ដីសុខទេបង? ខ្ញុំធ្លាប់គិតថាស្នេហារបស់យើងប្រពៃណាស់ តែម្ដងទៀតខ្ញុំបានច្រឡំព្រោះចំពោះសង្គមនេះ ចំពោះជីវិតដែលពួកយើងកំពុងពើបប្រទះគឺជាកំហុសឆ្គងមួយ។ វាជាការមិនត្រឹមត្រូវសម្រាប់បងឯង បងវត្តី ហើយនិងខ្ញុំដែលពួកយើងអាត្មានិយមនឹងសេចក្ដីស្នេហារបស់ខ្លួន ការពារស្នេហារបស់ខ្លួនហួសហេតុធ្វើឲ្យវាដើរខុសផ្លូវ។ ព្រោះតែការចង់បានសម្រេចនូវបំណងផ្ទាល់ខ្លួនទើបបងនិងបងវត្តីយកគ្នា នោះគឺជាកំហុសមួយរុញច្រានពួកយើងជួបនឹងការឈឺចាប់នេះ វាកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើងៗដល់ថ្ងៃមួយវាសឹងតែដោះមិនចេញ។ ៣នាក់យើងស្មានតែទទួលយកបាននូវជីវិតបែបនោះ ប៉ុន្តែពេលដែលយើងរកឃើញថា វាមិនងាយដូចការដែលបានគិតនោះ គឺវាបានហួសពេលទៅ ហើយ។ បងវត្តីស្រលាញ់បង តែបងមិនស្រលាញ់គាត់ នោះគឺជាការឈឺចាប់ឥតស្រាកស្រាន្តដែលភរិយា និង ម្តាយម្នាក់ត្រូវទទួលយក។ បងឯងអាត្មានិយមណាស់ ដែលមិនអាចចែករំលែកសូម្បីតែសេចក្ដីស្នេហាដ៏តិចតួចសម្រាប់គ្រួសារ។»
«កុំនិយាយអ៊ីចឹង! បងនឹងcareវត្តី ហើយនិងសិលាឲ្យបានច្រើនជាងនេះ។ អូនកុំគិតច្រើនពេក!»
«បងគ្រាន់តែcare តែបងមិនស្រលាញ់ពិតប្រាកដនោះទេ។ បងរាជ… ឥឡូវនេះបងមានគ្រួសារ បងត្រូវធ្វើអ្វីៗឲ្យអស់ពីចិត្តដើម្បីគ្រួសារបង។ កុំអាត្មានិយមគិតតែពីផលប្រយោជន៍ខ្លួនឯងនោះ! ដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំត្រូវតែឃ្លាតពីបង ដើម្បីឲ្យបងអាចផ្ដល់នូវអ្វីៗទាំងអស់ជារបស់បងសម្រាប់គ្រួសារ ដែលពួកគាត់ជាមនុស្សដែលកំពុងតែត្រូវការបងជាទីបំផុត។»
«អ៊ីចឹងអូនមិនគិតដល់បងទេឬ? អូនមិនចង់ឲ្យបងបានសុភមង្គល? បងគ្មានថ្ងៃមានសេចក្ដីសុខទេ ដរាបណាអូនឃ្លាតពីបងនោះ! កុំធ្វើអ៊ីចឹងអីណា!»
«មិនអាចទេបង! អូនស្រលាញ់បង ហើយអូនដឹងថាបងក៏អ៊ីចឹងដែរ។ តែយើងត្រូវបង្ខំចិត្តធ្វើដូច្នេះ។ ពួកយើងមិនអាចមានសុភមង្គលពិតប្រាកដ រស់នៅត្រូវគិតដល់មនុស្សជុំវិញខ្លួន!»
«ហេតុអីពួកយើងមិនអាចមានសុភមង្គលពិតប្រាកដ? ពួកយើងរស់នៅដោយមានសេចក្ដីសុខហើយតើ!»
«សុភមង្គលពិតប្រាកដគ្មានទេការថ្នាំងថ្នាក់ ប្រចណ្ឌ ឬឈឺចិត្ត។ សេចក្ដីសុខរបស់យើងតែជាគំនរទុក្ខអ្នកដទៃមិនអាចរាប់ជាសុភមង្គលពិតប្រាកដបានឡើយ!»
«នឹងមានដំណោះស្រាយ! កុំទុទិដ្ឋិនិយមអីអូន ជឿបងចុះ!»
«ដំណោះស្រាយណាក៏សំដៅទៅរកភាពទាល់ច្រក និងការឈឺចាប់តែប៉ុណ្ណោះ។ វាគ្រប់គ្រាន់ហើយសម្រាប់យើងទាំង៣នាក់! ពួកយើងគ្មានទេឱកាសដើម្បីស្រាយចំណងនេះ។ ដោយសារ…»
«ដោយសារពួកយើងជាGay ឬ?»
«ពិតមែន… ព្រោះយើងជាGay គ្មានទេច្រកចេញសម្រាប់មនុស្សដូចពួកយើង…អូនសុំទោស! ក្នុងកាលៈទេសៈនេះ អូនត្រូវតែរំដោះខ្លួនឯង ហើយក៏ជួយបងនិងបងវត្តី រកបានច្រកចេញពីភាពទាល់
ច្រកនេះ។ បងត្រូវតែមើលថែបងវត្តីឲ្យបានល្អ… ព្រមទាំងសិលាផង ដើម្បីពេលវាធំឡើងក្លាយជា
មនុស្សប្រុសពេញលក្ខណៈ មានសុភមង្គលពិតប្រាកដ ជៀសវាងដូចឪពុករបស់វា កុំឲ្យប្រវត្តិសាស្រ្តផ្ដើមត្រឡប់មកវិញទៀត។»
«កុំទៅណាចោលបងវុធ! កុំធ្វើដូច្នេះដាក់បង!»
«…សូមទោសបង ដល់ម៉ោងboardingហើយ ខ្ញុំត្រូវទៅហើយ។ មិនបាច់ខំប្រឹងរកខ្ញុំទេ ពួកយើងនឹងឈឺចាប់ តែវានឹងកន្លងផុតទៅ ហើយអ្វីៗនឹងរៀបរយ។ លាហើយ!»
«វុធកុំទៅ ៗ!… ទីត… ទីត… ទីត…»
វុធបិទទូរស័ព្ទយំមើលទៅរាជ។ រាជយំបណ្តើរ ខំអើតមើលរកវុធក្នុងបន្ទប់កញ្ចក់បណ្ដើរ។ ពេល វុធឡើងជណ្ដើរយន្ដឆ្ពោះទៅជាន់ទី១ ឃើញទិដ្ឋភាពខាងក្រៅបែបនោះ គេចង់រត់ទៅរករាជតែមិនអាចទេ! ពេលនោះរាជចាប់ផ្ដើមឃើញវុធ តែគេមិនអាចស្ទុះរត់តាមបានទេ ក្រៅតែពីឈរសម្លឹងមើលនិងបង្ហូរទឹកភ្នែកតែប៉ុណ្ណោះ។ វុធឡើងយន្ដហោះហើយក៏ដោះស៊ីមទូរស័ព្ទចោល។
«អ្វីៗនឹងបានប្រសើរ! បងនឹងយល់ហេតុអីបានអូនធ្វើដូចនេះនៅថ្ងៃណាមួយ!»
…
វេលាថ្ងៃត្រង់ រាជបើកទ្វារដើរចូលផ្ទះទាំងល្វើយ។ គេអង្គុយចុះបានមួយស្របក់ធំទើបចាប់អារម្មណ៍ថាបាត់វត្តី ព្រមទាំងកូនទៀត។ កំលោះដើររកជុំវិញ ក្នុងផ្ទះបាយអាហារថ្ងៃត្រង់លើតុបានរៀបស្រេចសម្រាប់រាជ តែនៅមិនឃើញវត្តី ស្រាប់តែរាជប្រទះឃើញក្រដាស១សន្លឹក គាបក្រោមចានបាយ។
«បងរាជអូនបានគិតច្រើនលើកច្រើនសាហើយ វាលំបាកណាស់សម្រាប់អូនដែលត្រូវសរសេរនូវពាក្យពេចន៍ទាំងនេះដល់បង។ អូនមានសេចក្ដីសុខណាស់ពេលដែលបាននៅក្បែរបង បានទទួលការយកចិត្តទុកដាក់ និង ថែរក្សាពីបង។ តែអូនគ្មានទេសុភមង្គល ព្រោះបងមិនបានចែករំលែកនូវចំណែកណាមួយនៃបេះដូងសម្រាប់អូនឡើយ។ អូនធ្លាប់សង្ឃឹមថាពេលវេលានឹងជួយអូនឈានចូល ក្នុងចិត្តរបស់បង។ ពេលមានសិលាសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះបានទ្វេដង តែចុងក្រោយអូនទទួលស្គាល់ថានោះជារឿងទៅមិនរួច។ អូនតែងតែច្រណែននឹងស្នេហារបស់បងសម្រាប់វុធ រូបវុធសណ្ឋិតក្នុងដួងចិត្តបងគ្រប់ពេលវេលា។ អូនតែងតែប្រាប់ខ្លួនឯងថាស្នេហាGayមិនស្ថិតស្ថេរទេ តែបងបានស្ដែងឲ្យអូនឃើញច្បាស់ថាការគិតនោះគឺខុសទាំងស្រុង។ ទោះចិត្តមិនចង់ តែអូនពិតជាទទួលស្គាល់ថាស្នេហារបស់អ្នកទាំងពីរពិតជាខ្លាំងក្លា និង ប្តូរផ្តាច់ណាស់! ដល់ថ្នាក់គ្មានទេឱកាសសម្រាប់អូនជ្រៀតចូលនោះ។ សោកស្ដាយក្រៃដែលស្នេហានោះបានធ្វើឲ្យពួកយើងឈឺចាប់ អូនអាណិតអ្នកទាំងពីរដែលមិនបានរស់នៅជាមួយគ្នាពេញលក្ខណៈ តែអូនក៏អាណិតខ្លួនឯងផងដែរដែលបានស្រលាញ់Gay ទន្ទឹងការរស់នៅប្រកបដោយសុភមង្គលមួយដែលអូនគិតថានឹងបាន។ អូនគិតថាគ្មានជម្រើសណាក្រៅពីម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកយើងត្រូវចាកចេញ ដើម្បីអ្វីៗបានប្រសើរឡើងនោះទេ ហើយអ្នកនោះគ្មានពីណាក្រៅពីអូននេះឡើយ។ អូនបានទិញសំបុត្រយន្ដហោះតាំងពីសប្ដាហ៍មុនម្ល៉េះតែនៅរារែកនៅសង្ឃឹមក្រែងមានហេតុផលខ្លះដែលអាចនៅវិញបាន។ តែម្សិលមិញពេលអូនអង្វរបងឲ្យនៅវិញ បងបានជ្រើសរើសយកវុធ ដូច្នេះអូនដឹងខ្លួនឯងថាគ្មានហេតុផលអីដែលត្រូវនៅវិញឡើយ។ វុធនិយាយត្រូវណាស់ ស្រលាញ់មនុស្សម្នាក់គឺត្រូវធ្វើឲ្យគេមានសុភមង្គល។ ដូច្នេះអូនចង់ឲ្យបងមានសុភមង្គលនោះ អូនមិនចង់ស្រលាញ់ តែបែរជាឈឺចាប់គ្រប់ពេលវេលា ព្រោះតែសេចក្ដីស្រលាញ់របស់ខ្លួនតទៅទៀតទេ។ អូនត្រូវតែរកច្រកចេញសម្រាប់ខ្លួនឯង អូននឹងនាំសិលាទៅអាមេរិកនៅជាមួយម៉ាក់មួយរយៈ។ បងក៏ត្រូវរំដោះខ្លួនឯងដែរ មិនចាំបាច់ខ្លាចចិត្តអូនទេ។ រស់នៅតាមធាតុពិតរបស់ខ្លួនដូចពីមុន កុំរស់ក្នុងឆាកល្ខោននេះទៀត! ពេលបងអាននូវលិខិតមួយនេះ ប្រហែលជាអូនឡើងយន្ដហោះហើយ។ អូនសង្ឃឹមថាបងនិងវុធបានសេចក្ដីសុខ សុភមង្គល អូនពិតជារំពឹងដូច្នេះមែន បានដូច្នោះទើបអូនបានធូរស្បើយក្នុងចិត្ត។ មិនចាំបាច់ស្វែងរកអូនទេ បើមានឱកាសអូននឹងនាំកូនមកលេងបង។… វត្តី»
…រាជអានសំបុត្រដោយផ្អែកនឹងជញ្ជាំង គេអានដូចមនុស្សគ្មានព្រលឹងក្នុងខ្លួន រួចសើចម្នាក់ឯងដូចមនុស្សឆ្កួត ទីបំផុតយំ… យំដូចកូនក្មេង។ ពេលនេះរាជគ្មានសល់អ្វីទាំងអស់ គ្មានគ្រួសារ គ្មានស្នេហា។ អ្វីៗបានរលាយផុតទៅព្រោះតែកំហុសរបស់គេ នាំមកនូវលទ្ធផលមួយដែលមិនអាចកែប្រែ និងយកវិញបាន។ នេះគឺអ្វីដែលរាជត្រូវទទួល គេគួរតែដឹងថាមិនអាចមានទេសុភមង្គលដែលតាមពិតវាគ្មានសិទ្ធិនិងចាប់កំណើតមក!
END
ព្រោះថ្ងៃស្អែក… រស់គ្មានឯង(២២)
Posted in រឿងហ្គេយ៍ on ខែមករា 25, 2010| Leave a Comment »
លុបចេញហើយ!
ដោយសារយើងជា GAY(P4)
Posted in រឿងហ្គេយ៍ on ខែមករា 24, 2010| Leave a Comment »
Hotguy សរសេរ
«…ហេតុអីបានបងសំណូមពរខ្ញុំ… រឿងហ្នឹងទៅវិញ?»
«…បងដឹងថានិយាយរឿងនេះចេញវាមិនសមទេ… តែបងត្រូវតែនិយាយព្រោះបង…»
«…?»
«…ថ្ងៃដែលបងសម្រេចចិត្តរៀបការជាមួយបងរាជ បងគិតត្រឹមតែធ្វើយ៉ាងណាឲ្យបាននៅក្បែរគាត់ហើយបងនឹងបានសេចក្ដីស្រលាញ់ពីគាត់ពុំខាន។ ពេលនោះបងគ្មានអារម្មណ៍ច្រណែនទេបើទោះជាដឹងថាគាត់ស្រលាញ់វុធឯង ព្រោះបងគិតថាស្នេហារបស់Gayមិនគង់វង្សឡើយ។ បន្ទាប់មករូបគាត់ក៏ក្លាយជារបស់បង តែបានត្រឹមតែសម្បកខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ រាជពេលណាក៏គិតដល់វុធឯងដែរ បើទោះជាគាត់នៅតែមិនភ្លេចថែរក្សាបង តែនោះគ្មានតម្លៃទេ វាហាក់ដូចជាឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្នាណាស់ បងបានខំជ្រកក្នុងបេះដូងគាត់សូមតែមួយជ្រុងតូច តែវានៅតែទៅមិនរួចដដែល។ សូម្បីតែក្រោយពេលមានសិលាហើយ បើទោះគាត់ចំណាយពេលច្រើនជាងមុននៅក្បែរបង តែបងនៅតែមានអារម្មណ៍ថាកាន់តែឃ្លាតឆ្ងាយទៅៗ បងពិបាកចិត្តនិងឈឺចាប់ណាស់ បងគឺជាស្រ្តីម្នាក់ បងក៏ចេះប្រចណ្ឌដែរ។ ទោះជាដឹងមុនហើយថាអ្វីៗនឹងក្លាយជាយ៉ាងនេះ តែគ្រប់ពេលដែលបងបានឃើញគាត់ទៅរកវុធ បងច្រណែននិងអស់សង្ឃឹមមែនទែន។ បងប្រចណ្ឌនឹងវុធ… បងទ្រាំលែងបានហើយ! សូមមេត្តាប្រគល់បងរាជឲ្យបងវិញ សូមវុធអាណិតដល់បងផង ពិសេសគឺសិលាដោយជួយពួកបងឲ្យក្លាយជាគ្រួសារពេញលក្ខណៈនឹងគេ។ បងមិនអាចរស់នៅដូច្នេះទៀតទេ បងទ្រាំតទៅទៀតលែងបានហើយ…»
«…ម៉េចបងឯងមានគំនិតអាត្មានិយមដូច្នេះទៅវិញ?»
វត្តីយំខ្សឹកខ្សួល វុធទម្លាក់កែវទឹកលើតុទាំងកំហឹងរួចស្រែកឡើង។ មនុស្សម្នានៅទីនោះងាកមកមើលគ្រប់ៗគ្នា។ វត្តីមើលមុខវុធទាំងស្រឡាំងកាំង។
«…បងឯងស្មានតែខ្ញុំរស់នៅរាល់ថ្ងៃបែបនេះសប្បាយចិត្តណាស់ឬ? ខ្ញុំក៏មិនខុសពីបងឯងដែរ ខ្ញុំប្រចណ្ឌ! ខ្ញុំឈឺចាប់! ឯកោ! និងពេលខ្លះអស់សង្ឃឹមក្នុងជីវិត តែខ្ញុំខំពុះពារដោយមានជំនឿលើស្នេហារបស់ខ្លួន។ ខ្ញុំក៏ប្រាថ្នាឲ្យបងឯងចាកចេញពីជីវិតគាត់ ដើម្បីឲ្យយើងទាំងពីរនាក់អាចនៅជាមួយគ្នាបាន តែខ្ញុំមិនអាចធ្វើបានទេ… ខ្ញុំសុខចិត្តនៅដូច្នេះព្រោះតែខ្ញុំចង់ឲ្យបងរាជបានសប្បាយចិត្ត! គាត់ជាមនុស្សឈឺចាប់បំផុតក្នុងចំណោម៣នាក់យើង។ បងឯងហើយនិងខ្ញុំបានត្រឹមតែផ្ដល់សំពាធឲ្យគាត់ប៉ុណ្ណោះ… បងឯងបានជ្រើសរើសផ្លូវរបស់ខ្លួនដូច្នេះត្រូវតែទទួលយកវា ហេតុអីមិនបន្តទៅមុខបែរជាអង្វរករខ្ញុំទៅវិញ? មែនហើយ! ប្រហែលជាពួកយើងគិតខុស ដែលបានជ្រើសរើសនូវផ្លូវមួយនេះ ដើម្បីបានលទ្ធផលទៅជាបែបនេះវិញ។ ពួកខ្ញុំជា Gay ពួកខ្ញុំក៏ជាមនុស្សដែរ! ពួកខ្ញុំក៏មានសេចក្ដីស្នេហា ហើយទាំងនោះមិនមែនជាកំហុសរបស់ពួកខ្ញុំទេ! គឺសង្គមនេះទេដែលជំរុញឲ្យបងរាជ បងឯងហើយនិងខ្ញុំគា្មនជម្រើសបែបនេះ។ វាខុសឬ… ដែលពួកខ្ញុំស្រលាញ់គ្នា? ឬមួយគ្រាន់តែពួកខ្ញុំជាGay អ៊ីចឹងហើយស្នេហាគ្មានតម្លៃ? ឬគ្រាន់តែដោយសារបងឯងគិតថាស្នេហាGay គ្មានពិតប្រាកដបានបងបែរជាសំណូមពរឲ្យខ្ញុំបែកពីគាត់? ដើម្បីថែរក្សាស្នេហាផ្ទាល់ខ្លួន យើងបានរុញច្រានខ្លួនឯងដល់ផ្លូវទាល់ច្រកនេះ។ បងមានដឹងថា តើវាឈឺចាប់យ៉ាងណាទេ ពេលដែលមិនបានរស់នៅតាមធាតុពិតរបស់ខ្លួន? ខ្ញុំអាចចាកចេញពីគាត់បាន តែបងប្រាកដហើយថាបងនឹងបានសុភមង្គល? បងរាជនឹងសប្បាយចិត្ត? ឬមួយក៏នៅបន្តវិលវល់ដោយមិនអាចរកច្រកចេញបាន ពីអ្វីដែលយើងបានសាង ព្រោះតែចង់គេចពីធាតុពិតរបស់ខ្លួន?»
«…វុធ… បង…»
«…ព្រោះតែពួកខ្ញុំជាGay បានជាស្នេហារបស់ពួកខ្ញុំគ្មានតម្លៃត្រូវទេ? មិនសមនឹងទទួលបានសុភមង្គលបរិបូរណ៍ ហើយទីបំផុតត្រូវទទួលនូវការឈឺចាប់ ពេលដែលខំប្រឹងការពារវានិងគេចវេសពីសង្គមដ៏ឃោរឃៅមួយនេះ ត្រូវទេបងវត្តី?»
«…បងគ្មានចិត្តអ៊ីចឹងទេ…ឲ្យបងសូមទោសវុធ…»
វុធនិយាយបណ្ដើរយំបណ្ដើរ។ វត្តីក៏ឈ្ងោកមុខយំដែរ។ វុធក្រោកឈរហើយរត់ចេញបាត់។ មនុស្សម្នានាំគ្នាខ្សឹបខ្សៀវគ្នា។ វត្តីអង្គុយសញ្ជឹងគិតម្នាក់ឯង ដោយមិនអើពើនឹងមនុស្សជុំវិញខ្លួនឡើយ…
ពេលវត្តីឈានជើងចូលផ្ទះ រាជកំពុងតែប្រឡែងលេងនិងអាល្អិតសិលា។ រាជបែរមកញញឹមដាក់នាង។ នាងប្រែមុខញញឹមតបវិញទាំងបង្ខំ ហើយសំដៅចូលបន្ទប់តែម្ដង បិទទ្វាររួចក៏ទ្រោបយំលើគ្រែ។
…
«…យប់នេះបងមករកខ្ញុំបានទេ? … ខ្ញុំនឹកបងណាស់!»
«យប់ស្អែកបានអត់? តិចទៀតបងត្រូវជូនវត្តីមានធុរៈខាងក្រៅបន្តិច!»
«ទេ!… ខ្ញុំពិតជាចង់នៅក្បែរបងថ្ងៃនេះ កុំពន្យាអី តែថ្ងៃនេះទេ ខ្ញុំសូមអង្វរ…»
«…ok បងនឹងទៅភ្លាម។»
វុធcallមករាជ វត្តីកំពុងតែបត់ខោអាវដាក់ចូលទូ ស្ដាប់ឮល្ហៀងៗការសន្ទនារបស់អ្នកទាំងពីរ។ ថ្ងៃនេះវត្តីពឹងរាជជូនទៅទិញអីវ៉ាន់ នាងចង់ចេញទៅក្រៅជាមួយប្ដី ព្រោះគេទាំងពីរខានដើរជាមួយគ្នាយូរហើយ។ រាជទម្លាក់ទូរស័ព្វចុះ វត្តីដើរមកសួនាំ។
«មានរឿងអីនឹងបង?»
«វុធសុំជួបបង ប្រហែលជាមានរឿងអីសំខាន់ហើយ ស្ដាប់សំឡេងវុធប្លែកណាស់។ ប្រហែលជាបងមិនបានជូនអូនទៅទិញអីវ៉ាន់បានទេថ្ងៃនេះ ចាំស្អែកណា!»
រាជនិយាយបណ្ដើរពាក់អាវបណ្ដើរ។ វត្តីអង្គុយចុះលើគ្រែស្រពាប់ស្រពោន។ រាជដើរជិតដល់មាត់ទ្វារស្រាប់តែវត្តីទាញដៃរាជមកវិញ។
«ថ្ងៃនេះ… សូមបងកុំទៅរកវុធបានទេ?»
រាជងឿងឆ្ងល់។
«អូនសូមអង្វរ! តែម្ដងនេះទេ…»
To be continued…
ព្រោះថ្ងៃស្អែក… រស់គ្មានឯង(២១)
Posted in រឿងហ្គេយ៍ on ខែមករា 23, 2010| Leave a Comment »
លុបចេញហើយ…
ដោយសារយើងជា GAY(P3)
Posted in រឿងហ្គេយ៍ on ខែមករា 22, 2010| Leave a Comment »
*** Hotguy សរសេរ
«…មែនឬ!»
វត្តីក្រៀមក្រំឱនមុខចុះ។
«អូនគិតថាបងគឺជាអ្នកសម្រេចចិត្តរឿងនេះ កូននៅតូចនៅឡើយទេ បើទោះជាបងចង់ទុកឬទម្លាក់ចោលក៏ដោយ អូនគាំទ្រការសម្រេចចិត្តរបស់បង។»
រាជនៅស្ងៀមទម្លាក់ចង្កឹះចុះ មើលមុខវត្តីហើយ សើចទាំងបង្ខំចិត្ត។
«អូនមានផ្ទៃពោះបងសប្បាយចិត្តណាស់ បងគ្រាន់តែភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិចតែប៉ុណ្ណោះ។ វាគឺជាសាច់ឈាមរបស់យើង ឲ្យបងដាច់ចិត្តចោលវាម្ដេចបាន? ធ្វើដូច្នោះ វាអយុត្តិធម៌សម្រាប់កូនហើយជាមួយអូនទៀតផង។»
«អរគុណបង។»
វត្តីងើបមុខមើលរាជទាំងញញឹមរួចឱនចុះចាប់ម្ហូបញ៉ាំ។ រាជហូបបាយបណ្ដើរតែក្នុងចិត្តក្រៀមក្រំខ្លាំងណាស់។ គេគិតថាបើមានកូនហោចណាស់ក៏វត្តីបាត់អផ្សុកខ្លះ និងប៉ះប៉ូវនូវកង្វះខាតពីមនោសញ្ចេតនារបស់គេសម្រាប់នាង។ បើទោះជាគេក៏បារម្ភអំពីបុត្រនោះ នឹងក្លាយជាអម្រែកសម្រាប់មនុស្ស៣នាក់គឺគេ វត្តី ហើយនិងវុធ ក៏ប៉ុន្តែរាជត្រូវតែទទួល គេមិនអាចដាច់ធម៌មេត្តាប្រាប់វត្តីឲ្យទម្លាក់កូននោះចោលទេ។ ធ្វើដូចនោះវាអាត្មានិយមពេក និងមានភាពជាតិរច្ឆានក្នុងនាមជាស្វាមី។ រាជគិតផ្ដេសផ្ដាសនូវបញ្ហាទាំងឡាយដែលនឹងមកដល់… ហើយបរិយាសស្ងៀមស្ងាត់ក៏បានគ្របដណ្ដប់តុ បាយ។
…
«វុធ! វត្តីមានផ្ទៃពោះហើយ!»
«…មែនហ៊ឺ? អបអរសាទរបង ប្រហែលជាបងសប្បាយចិត្តហើយ ពេលជិតបានធ្វើជាប៉ាគេដូច្នេះ។»
«បងមិនដឹងថានេះជារឿងដែលគួរឲ្យរីករាយឬយ៉ាងណានោះទេ អ្វីៗកាន់តែស្មុគស្មាញឡើងហើយ បងមិនដឹងថាបន្ទាប់ពីកូននេះកើតមក ការរស់នៅរបស់បង អូន ហើយនិងវត្តីនឹងក្លាយជាយ៉ាងណានោះឡើយ។»
«បងកុំគិតច្រើនពេក អ្វីៗនឹងរៀបរយ បងត្រូវចំណាយពេលច្រើនសម្រាប់គ្រួសារចាប់ពីពេលនេះទៅ ហើយបងត្រូវដឹងថាឥឡូវជាពេលដែលបងវត្តីត្រូវការបងជាងពេលណាៗទាំងអស់ បងត្រូវតែនៅក្បែរថែរក្សាគាត់ឲ្យបានល្អ បងយល់អត់?»
«អូនមិនអន់ចិត្តទេ?»
«ខ្ញុំនឹងមិនសប្បាយចិត្ត កាលបើបងមិនធ្វើដូចអ្វីដែលខ្ញុំបានប្រាប់ទេនោះ បងត្រូវតែធ្វើចិត្ត រីករាយ កុំធ្វើឲ្យខ្លួនឯងវេទនាក្នុងចិត្តទៀត បងយល់ទេ?»
រាជមើលវុធទាំងទឹកមុខស្រពាប់ស្រពោន។ វុធចាប់ដៃរាជញញឹម ទាំងពីរនាក់មើលមុខគ្នាយ៉ាងយូរដោយឥតវាចារ។ នៅក្បែរវុធរាជមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយណាស់ គេហាក់ដូចជាចង់បំភ្លេចនូវអ្វីៗទាំងអស់ បំភ្លេចវត្តី បំភ្លេចកូននោះ គេចង់តែបានសុភមង្គលផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លីនេះ ហើយខំស្រលាញ់ថ្នាក់ថ្នមវុធឲ្យបានច្រើន។
…ថ្ងៃខួបកំណើតលើកទី១៩របស់វុធ ក៏ជាថ្ងៃដែលអាល្អិតសិលាចាប់កំណើត ថ្ងៃ១៩/០៦ តាមពិតថ្ងៃនោះរាជបានណាត់វុធទៅញ៉ាំអីជាមួយគ្នា ប៉ុន្តែត្រូវលុបចោលហើយត្រឡប់មកជូនវត្តីទៅពេទ្យ។ រាជកំពុងនៅក្នុងបន្ទប់សម្រាលបុត្រ វុធឈរខាងក្រៅស្ដាប់វត្តីស្រែកទ្រហោ។ ក្នុងចិត្តវុធពេលនេះបារម្ភណាស់ គេបន់ស្រន់ឲ្យតែអ្វីៗបានជោគជ័យតែប៉ុណ្ណោះ។
«ង៉ា… ង៉ា… ង៉ា…»
សំឡេងក្មេងយំធ្វើឲ្យការបារម្ភរបស់វុធរលាយទៅវិញ។ ទ្វារបន្ទប់សម្ភពត្រូវបានបើក ក្នុងរង្វង់ដៃរបស់វត្តីគឺជាក្មេងដ៏គួរឲ្យក្នាញ់ម្នាក់។ បើទោះជាអស់កម្លាំងយ៉ាងដូចម្តេចក្ដី ក៏មើលទៅមុខវត្តីពោរពេញទៅដោយសុភមង្គល។ រាជដើរក្បែរខាងងាកមើលវុធបន្តិច រួចបន្តបោះជំហានតាម២នាក់ម្តាយនិងកូនទៅមុខទៀត ចូលទៅក្នុងបន្ទប់សម្រាកសម្រាប់ស្រ្តីទើបឆ្លងទន្លេ។ វុធមើលតាមដោយមានអារម្មណ៍ដែលពិបាកនឹងថ្លែងណាស់។ «ពួកគេជាគ្រួសារមានសុភមង្គលមួយ» ។ គេរីករាយផងដែល វត្តីទើបឆ្លងទន្លេបានដោយគ្មានគ្រោះថ្នាក់ តែគេក៏មានអារម្មណ៍ឯកោ កណ្ដោចកណ្ដែងចាប់ពីវិនាទីនេះ។ វុធដើរចេញទៅផ្ទះ។
«ទីត! ទីត! ទីត!» សំឡេងmessage។
«ចាំបងមួយភ្លែត កុំអាលទៅណា!»…
ម៉ោង១២យប់ មន្ទីរពេទ្យស្ងាត់ច្រៀប គួរឲ្យញញើតសម្រាប់វុធ។ អង្គុយនៅកន្លែងផ្លូវដើរមើលជុំវិញ វុធព្រឺសម្បុរហើយពេលខ្លះគេស្រមៃដល់រឿងគួរឲ្យខ្លាចក្នុងកុន ធ្វើឲ្យអារម្មណ៍តក់ស្លុតកាន់តែទ្វេឡើង គេទ្រាំលែងបានក៏ក្រោកឈររត់រករាជ។ រត់កាត់បន្ទប់កញ្ចក់ដាក់ក្មេងៗទើបនឹងកើត វុធឈប់វិញ គេរកក្មេងគួរឲ្យក្នាញ់ដែលទើបតែឃើញអម្បាញ់មិញ ដោយមិនចាប់អារម្មណ៍ថារាជកំពុងតែដើរមកកាន់គេ។
«អាល្អិត នៅកៀនខាងឆ្វេង!»
«…បងមកពីកាល? ភ្ញាក់ព្រើតម៉ង!»
«ដោយសារតែអូនឯង រវល់តែភ្លឹកមើលចូលក្នុងកញ្ចក់ ទើបអត់ចាប់អារម្មណ៍ហ្នឹងណា!»
«ម៉េចបងមិននៅជាមួយបងវត្តីទៅ? គាត់ស្រួលខ្លួនវិញនៅ?»
«គេគេងលក់ហើយ តាំងពីមានអាល្អិតនៅក្នុងដៃ វត្តីមិនចង់ឃ្លាតវាទេ តែក្រោយមកនាងក៏គេងលក់ដោយមិនដឹងខ្លួន អ៊ីចឹងហើយបានជាអ្នកគ្រូពេទ្យយកអាល្អិតដាក់ក្នុងបន្ទប់នេះ។»
វុធមើលអាល្អិតយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ រួចសើចម្នាក់ឯង។
«អាល្អិតដូចបងណាស់ ច្រមុះ បបូរមាត់ទៀត។ ថ្ងៃក្រោយវានឹងសង្ហាដូចឪវា ហើយស្រីដេញម៉ង! បើខ្ញុំក៏អាចបង្កើតកូនឲ្យបងបានវាល្អយ៉ាងណា!»
«យំអី? មកនេះជាមួយបង!»
«ទៅណា?…»
រាជទាញដៃវុធចេញទៅសួនច្បារខាងក្រៅ។ វុធឆ្ងល់មិនដឹងជាមានរឿងអីកើតឡើង។ រាជរត់ទៅបើករបស់អ្វីមួយដាក់នៅលើបង់។ វុធតាមដានសកម្មភាពនោះទាំងចិត្តងឿងឆ្ងល់ឥតឧបមា។
«បងខំទៅរកទិញនំខួបកំណើត តែថ្មើរនេះហាងគេបិទអស់ អ៊ីចឹងហើយបងក៏ទិញនំប៉ាវនេះទៅ។ បើទោះវាមិនមែនជានំcakeក្ដី តែបងបានខំប្រឹងអស់លទ្ធភាពហើយ បងសូមទោសដែលបងខកខានមិនបានប្រារព្ធខួបឲ្យអូនថ្ងៃនេះ។ យល់ឲ្យបងផងណា កុំខឹងបងអី Happy Birthday វុធ!»
វុធសើចផងយំផងមើលមុខរាជ។ រាជប្រាប់ទៅវុធ៖
«ចាំអីទៀត? ផ្លុំទៀនទៅអូន!»
វុធភ្ញាក់ខ្លួន ចូលទៅជិតរាជ ផ្លុំទៀនហើយក៏ឱបករាជ ថើបយ៉ាងយូរ។
…ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក ពេលវេលាចេះតែកន្លងផុតទៅ អាច្រមក់ សិលាចាប់ផ្តើមចេះអង្គុយដើរតេះតះ និងនិយាយ ប៉ា ប៉ា។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ រាជចំណាយពេលច្រើនជាងមុនសម្រាប់ជួយភរិយាមើលថែសិលា ។ វត្តីសប្បាយចិត្តណាស់ បរិយាកាសក្នុងគ្រួសារប្រកបដោយភាពកក់ក្ដៅ និងមើលទៅមានលក្ខណៈជាគ្រួសារជាងមុន។ បើទោះជាដូច្នោះក៏ដោយ រាជនៅតែខិតខំឈ្លាតចំណាយពេល១ថ្ងៃក្នុង១ខែសម្រាប់វុធ។ វុធព្រួយចិត្តណាស់ ព្រមទាំងឯកោទៀត តែតើគេអាចធ្វើអ្វីផ្សេងពីនេះទេ? រាជត្រូវតែមានកាតព្វកិច្ចចំពោះគ្រួសារ វុធតែងតែជឿជាក់ចំពោះសេចក្ដីស្រលាញ់របស់រាជ។ មិនបានជួបគ្នាមួយរយៈក៏មិនថ្វីដែរ សូមឲ្យតែរាជបានធូរចិត្តនិងរីករាយទៅបានហើយ។ អាស្រ័យបានគិតដូច្នោះបានជាវុធអាចគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបាន ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានខែកន្លងមកនេះ អាចធ្វើម្ចាស់ការលើភាពឯកោបាននិងការនឹករឭក ទោះជាវាតែងតែសណ្ឋិតក្នុងសតិរបស់ខ្លួនក៏ដោយ។ ពេលខ្លះគេអង្គុយយំម្នាក់ឯងពេលដែលរាជរវល់នឹងកិច្ចការមិនអាចមកជួបតាមសន្យា។
ទោះជារាជបារម្ភយកចិត្តទុកដាក់ដល់ពីរនាក់ម៉ែនិងកូន តែវត្តីនៅតែគិតថាគេមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្លួននាងដដែល។ ពេលខ្លះសង្កេតឃើញរាជអង្គុយកើតទុក្ខម្នាក់ឯង ប្រហែលជាដោយសារនឹកវុធ។ នាងច្រណែនខ្លាំងណាស់ ភាពប្រចណ្ឌរបស់ស្រ្តី ចង់រក្សាមនោសញ្ចេតនារបស់ស្វាមីសម្រាប់តែខ្លួននាងម្នាក់គត់។ តែមិនអាចឡើយ ហើយវារឹតតែគ្មានវិធីណាឆក់មកវិញព្រោះវាមានលក្ខណៈមិនធម្មតា។ យប់ខ្លះពេលគេងជាមួយគ្នាវត្តីលួចមើលរាជគេង ថ្វីបើនៅជិតបង្កើយ គ្រែតែមួយ តែវាហាក់ដូចជានៅឆ្ងាយរាប់ពាន់យោជន៍ពីគ្នា គ្មានអារម្មណ៍ស្នេហាទាល់តែសោះ។ គ្រប់ពេលដូច្នេះនាងយំមើលមុខរាជ តែមិនហ៊ានធ្វើឲ្យគាត់ឮទេ។ ភាពមិនអើពើរបស់រាជយូរៗទៅ រឹតតែធ្វើឲ្យនាងឈឺចាប់ អស់សង្ឃឹម ធុញទ្រាន់ព្រោះមនោសញ្ចេតនារបស់នាងមិនបានតបស្នងនោះឡើយ ហើយក៏មិនបានចែករំលែកដោយមនោសញ្ចេតនាពិតប្រាកដនោះដែរ។ នាងមានអារម្មណ៍ថាមនោសញ្ចេតនារបស់រាជសម្រាប់នាងហាក់ដូចជាពាណិជ្ជកម្ម កាតព្វកិច្ចត្រូវធ្វើប៉ុណ្ណោះ គឺវាមិនបានផុសចេញពីក្រអៅបេះដូងនោះទេ។ គ្រប់ពេលដែលរាជទៅរកវុធ នាងមានអារម្មណ៍ពិបាកទ្រាំនិងឈឺចាប់ណាស់ នាងក្លាយជាមនុស្សអាត្មានិយម រកលេសឃាត់ប្ដីឲ្យនៅផ្ទះដោយហេតុផលផ្សេងៗ។ ពេលខ្លះរាជក៏សុខចិត្តនៅវិញដោយមិនទៅជួបវុធទៀត បានអ៊ីចឹងនាងរីករាយក្រៃ តែលុះក្រោយមកក៏បែរជាកើតទុក្ខវិញព្រោះតែភាពអាត្មានិយមរបស់ខ្លួន យល់ឃើញថាបានធ្វើឲ្យមនុស្សដែលយើងស្រលាញ់មិនសប្បាយចិត្ត។ ក៏ប៉ុន្តែនាងមិនអាចមិនធ្វើដូច្នោះនោះទេ នាងកំពុងតែការពារផលប្រយោជន៍ខ្លួនឯង នាងមានអារម្មណ៍ថានាងមិនជាអ្វីសោះក្នុងបេះដូងរបស់រាជ។ ទាល់គំនិតនាងចាប់ផ្ដើមក្រោកឈរ ខំប្រឹងរំដោះខ្លួនឯងចេញពីភាពទាល់ច្រកនេះ។
«…ខ្ញុំចំឡែកក្នុងចិត្តពេលដែលបងcallណាត់ខ្ញុំចេញមក បងចង់ជួបខ្ញុំមានការអីឬ?»
«…បង…»
«…បងមិនដឹងជានិយាយយ៉ាងម៉េចទៀតនឹង… រឿងនេះវាពិតជា …បងបានគិតជាក់លាក់ហើយទើបណាត់វុធចេញមកក្រៅនេះ… បង…»
«មានរឿងអី បងនិយាយទៅ!»
«…បងចង់ពឹងពាក់វុធ… រឿងមួយ… វុធ… អាចផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងនឹងបងរាជបានអត់?»
To be continued…
ព្រោះថ្ងៃស្អែក… រស់គ្មានឯង(២០)
Posted in រឿងហ្គេយ៍ on ខែមករា 21, 2010| Leave a Comment »
ខ្ញុំដើរស្រូបយកខ្យល់អាកាស ដែលត្រជាក់ស្រឹបនៅតាមឆ្នេរខ្សាច់ស៊ីបឺន… នេះមេឃក៏ជិតព្រលប់ដែរហើយ អាកាសធាតុពេលព្រះអាទិត្យជិតអស្តង្គតបែបនេះ មើលទៅគួរឲ្យស្រងេះស្រងោចខ្លាំងណាស់។ បើនៅប្រទេសខ្មែរ ប្រហែលជាមិនពិបាកដូចនៅទីនេះពេកទេ ព្រោះបើប្រៀបធៀបទៅនឹងសីតុណ្ហភាពនៅពេលនេះ គឺខ្ញុំកំពុងឈរនៅក្នុងអង្សាទាបៗមែនទែន ដកដង្ហើមចេញចូលមានចំហាយត្រជាក់ចេញតាមច្រមុះ។ ខ្ញុំដើរលំហែតាមឆ្នេរដ៏វែង ដែលមានទាំងខ្សាច់និងព្រិលនៅលាយឡំគ្នាត្រង់នេះបន្តិចត្រង់នោះបន្តិច។
«អេ… ញញឹមបន្តិច…»
សំឡេងបុរសលាន់ឮពីខាងក្រោយខ្នង។ ខ្ញុំងាកទៅដោយភ្ញាក់បន្តិចបន្តួច ដែលអ្នកកំលោះមកលេចខ្លួនឡើងជាមួយនឹងម៉ាស៊ីនថតវីដេអូនៅក្នុងដៃ។
«ស្អីគេ… បោះតង់រួចហើយឬ?»
«ប្រាកដណាស់… ញញឹមបន្តិចមើល៍!»
ខ្ញុំញញឹមតាមពាក្យបង្គាប់។
«និយាយភ្លាមទៅ!»
«ហ៊ឺម?… និយាយអី?»
«និយាយអីក៏បានដែរ ឲ្យតែចង់និយាយ… ពេលនេះលោកនៅទីណា លោករាត្រី?»
បុរសត្រាប់សំឡេងតាមអ្នកកាសែត។ ខ្ញុំញញឹមដាក់កាម៉ារ៉ារបស់គេ មុននឹងងាកទៅសម្លឹងមើលសមុទ្រនៅចំពោះមុខ ហើយងាកមកមើលកាម៉ារ៉ាម្តងទៀត។
«ទស្សនិកជនជាទីមេត្រី! ពេលនេះខ្ញុំកំពុងនៅស៊ីបឺន… សមុទ្រនៅទីនេះស្អាតខ្លាំងណាស់! គឺស្អាតជាងក្នុងសៀវភៅដែលខ្ញុំធ្លាប់អានទៅទៀត!»
ខ្ញុំនិយាយហើយក៏សម្លឹងទៅបុរស ដែលធ្វើដៃជាសញ្ញាឲ្យខ្ញុំនិយាយបន្ត… កំលោះធ្វើកាយវិការឲ្យខ្ញុំដើរទៅមុខរឿយៗ ព្រមទាំងឲ្យនិយាយដាក់កាម៉ារ៉ា… អឺម… គឺដូចជានាទីទស្សនាចរណ៍របស់កម្មវិធីទូរទស្សន៍អ៊ីចឹង!
«អ… អូខេ… ពេលនេះ… យើងកំពុងដើរ… ដើរដោយគ្មានគោលដៅ… អាកាសធាតុពេលនេះចាប់ផ្តើមចុះត្រជាក់កាន់តែខ្លាំងហើយ! ខ្ញុំមិនដឹងថាមានប៉ុន្មានអង្សារទេ តែបន្តិចទៀតច្បាស់ជាមិនទាបជាង៥អង្សារឡើយ។»
អ្នកកាន់កាម៉ារ៉ាកំលោះហុចអាវរងាមួយទៀត ដែលត្រៀមមកពាក់ការពាររងាមកឲ្យខ្ញុំ។
«អរគុណលោកកាន់កាម៉ារ៉ា… តែខ្ញុំមិនទាន់ដឹងទេថា… ថ្ងៃនេះខ្ញុំនឹងបានអ្វីញ៉ាំ?»
ខ្ញុំនិយាយដោយអស់គំនិតយោបល់ ព្រោះមិនដឹងថានឹងត្រូវនិយាយអ្វីត។ អ្នកកំលោះធ្វើមុខស្អុយបន្តិច ហើយក៏លើកដៃឲ្យសញ្ញាខ្ញុំនិយាយអ្វីម្យ៉ាងដែលខ្ញុំមិនយល់… ម្រាមចង្អុលរបស់គេចង្អុលទៅដើមទ្រូងខ្លួនឯង… មិនមែនទេ… ចង្អុលបេះដូងទេដឹង?
ខ្ញុំព្យាយាមរកនឹកនូវអ្វីដែលគេចង់ឲ្យខ្ញុំនិយាយ… មិនយូរប៉ុន្មាន… ខ្ញុំក៏គិតឃើញ! ខ្ញុំញញឹមចេញមកហើយងាកទៅមើលផ្ទៃសមុទ្រម្តងទៀត។ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍មិនសូវជាល្អប៉ុន្មានទេដែលគេធ្វើឲ្យខ្ញុំអៀនគ្រប់ពេលវេលាដូច្នេះ… តែបន្ទាប់មកខ្ញុំក៏ងាកមកខាងកាម៉ារ៉ាវិញ… ហើយធ្វើតាមពាក្យបញ្ជារបស់គេ…
«ខ្ញុំស្រឡាញ់លោកណ៎ា… តាកាម៉ារ៉ាមុខស្រស់!»
បុរសអ្នកកាន់កាម៉ារ៉ាក៏បិទកាម៉ារ៉ាភ្លាមៗ ហើយញញឹមដាក់ខ្ញុំតិចៗ ព្រមទាំងលើកម្រាមដៃមេចង្អុលទៅតង់។
«យើងទៅញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគ្នាល្អជាង!»
«បាទ…»
អ្នកកំលោះដើរសំដៅមកឱបខ្ញុំ ហើយយើងទាំងពីរក៏បណ្តើរគ្នា ត្រឡប់ទៅតង់វិញ។
ព្រះអាទិត្យអស្តង្គតទៅហើយ… ម៉ោង៧យប់ជាពេលដែលខ្ញុំត្រូវញ៉ាំថ្នាំតាមកំណត់ ហើយបុរសម្នាក់នេះ ក៏មិនភ្លេចដាក់ថ្នាំនោះមកតាមកាតាបដែរ ទាំងដែលខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ភ្លេចឲ្យឈឹងតែម្តងហើយ… ក្រោយពីយើងស្រស់ស្រូបអាហារពេលល្ងាចចប់សព្វគ្រប់ លោកសន្សើមក៏សុំពេលចេញទៅក្រៅមួយសន្ទុះ។ គេបាត់ទៅប្រហែល១៥នាទី ក៏ឃើញត្រឡប់មកវិញជាមួយមែកឈើងាប់ជាច្រើនដុំ ដែលខ្ញុំអាចទាយបានថានោះគឺជាអុស។
«ចុះ… ខ្យល់មិនធ្វើឲ្យឆេះតង់របស់យើងទេហ៎?» ខ្ញុំសួរបែបកំប្លែងៗ ឯអ្នកកំលោះក៏សម្លឹងមើលទៅតង់។
«ឆ្កួត!… ចូលចិត្តនិយាយអីធ្វើឲ្យភ័យម្ល៉េះ?… មុននឹងភ្លើងឆេះទៅដល់តង់ ក៏វាត្រូវរលត់ដោយសារព្រិលមុនដែរ។»
កំលោះនិយាយបណ្តើរដុតភ្លើងបណ្តើរ។ គេព្យាយាមច្រើនលើកច្រើនសារ ទោះបីជាខ្ញុំទៅជួយបាំងខ្យល់ឲ្យក៏ដោយ តែវាគ្រាន់តែជាវិធីមួយដែលមើលទៅដូចជាល្ងង់បន្តិចហើយ។ ទីបំផុតយើងក៏ស្ទើរតែអស់ហ្គាសពីដែកកេះមួយនិងឈើគូសពីរប្រអប់… ហើយយើងក៏បានភ្លើងអុសដ៏សែនកក់ក្តៅនៅម៉ោងជិត៨។ ខ្ញុំគិតថា… យើងទាំងពីរគួរតែនាំគ្នាទៅរៀនបោះជំរុំជាមួយក្រុមកាយឫទ្ធិជាថ្មីហើយ។
«វាមិនដូចដែលខ្ញុំគិតទុកសោះ…»
កំលោះអង្គុយរអ៊ូ ខណៈដែលកំពុងអង្គុយឱបក្បាលជង្គង់ក្បែរៗខ្ញុំក្នុងតង់ ហើយសម្លឹងមើលទៅភ្នក់ភ្លើងនៅខាងក្រៅ។
«ហេតុអីទៅ?… កុំប្រាប់ណាថាលោកគិតថា ទីនេះ… ព្យុះព្រិលមកមិនដល់!»
«កំប្លែងម្ល៉េះ!… មិនមែនអ៊ីចឹងទេ… ខ្ញុំគ្រាន់តែគិតថា វានឹងមិនមកខ្លាំងដល់ថ្នាក់នេះណ៎ះ!»
«វាក៏មិនបានមកខ្លាំងណាស់ណាដែរ… តែនៅតាមមាត់សមុទ្រ ខ្យល់ក៏ត្រូវតែខ្លាំងបែបនេះហើយ… បូកផ្សំជាមួយអាកាសធាតុរងាត្រជាក់បែបនេះទៀត… ខ្ញុំគិតថាប្រហែលជាមានតែតង់ពីរបីរបស់អ្នកសិក្សាពីធម្មជាតិប៉ុណ្ណោះ ដែលមាននៅតាមឆ្នេរស៊ីបឺនពេលនេះ… លោកគិតថាអ៊ីចឹងឬទេ?»
«អ៊ីចឹងមែនហើយ… ហ៊ឹះ! ហ៊ឹះ!…»
កំលោះសើចតិចៗបែបហួសចិត្ត ហើយងាកទៅទាញភួយពីក្រោយខ្នង… តែបែរជាយកមកដណ្តប់ឲ្យខ្ញុំទៅវិញ។
«មិនអីទេ… លោកដណ្តប់ចុះ… ខ្ញុំមើលទៅលោក ក៏ធន់រងាមិនបានដូចគ្នា!»
«កំប្លែងទៀតហើយ!… នរណាថាខ្ញុំអត់ធន់មិនបាន?…មើលនែ៎!»
បុរសលើកដៃបង្ហាញសាច់ដុំ ហើយប្រឹងដំឡើងឲ្យមើល… តែខ្ញុំថាគេកំប្លែងច្រើនជាងដែលអាចធ្វើបានប៉ុណ្ណោះ។
«ហាស! ហាស! ហា!… នេះលោកឲ្យខ្ញុំមើលសាច់ដុំ ឬឲ្យខ្ញុំមើលរោមដែលកំពុងបះច្រាងលើដៃឲ្យប្រាកដ?… ហាស! ហាស! ហា!»
កំលោះធ្វើមុខអៀន ហើយយកដៃមករុញក្បាលខ្ញុំ។
«ហាស! ហាស! ហា!… លោកធ្វើបានតែប៉ុណ្ណេះពិតមែន!» ខ្ញុំប្រឹងឡកឡឺយឲ្យបន្ថែមទៀត គឺទទួលអារម្មណ៍ល្អខ្លាំងណាស់ នៅពេលឃើញមនុស្សជាទីស្រឡាញ់អៀនបែបនេះ។
«នរណាថាខ្ញុំធ្វើបានតែប៉ុណ្ណេះ…?»
សម្តីលើកនេះមិនបានធ្វើឲ្យគេ អង្គុយនៅស្ងៀមដូចមុនទៀតទេ… កំលោះចាប់ផ្តួលខ្ញុំទៅលើពូកធ្វើឲ្យភ្ញាក់តិចៗដែលនៅស្ងៀមៗគេក៏ទ្រោបខ្លួនមកលើ ហើយថើប…
ភាពរងាត្រជាក់ នៅពេលប៉ះត្រូវការថ្នាក់ថ្នមដ៏ផ្អែមល្ហែមបែបនេះ ក៏ស្រាប់តែរលាយអន្តរធានបាត់ទៅភ្លាមៗ។ បបូរមាត់របស់គេធ្វើឲ្យខ្ញុំទទួលភាពកក់ក្តៅ ខ្លាំងជាងភ្លើងអុសដែលកំពុងត្រូវខ្យល់វាយប្រហារហាក់ដូចជាកំពុងប្រយុទ្ធតតាំងគ្នានៅខាងក្រៅតង់។ បុរសដកបបូរមាត់ចេញយឺតៗ ខ្សែភ្នែកនៅតែសម្លឹងមកខ្ញុំឥតព្រិច ឯផ្ទៃមុខក៏នៅប្រកៀកជិតគ្នា រហូតដឹងដល់ខ្យល់ដង្ហើមក្តៅឧណ្ហៗ។
«ដឹងទេ… បើយប់នេះមិនរងា… ខ្ញុំនឹងចាប់ឯងស្រាតខោអាវចេញប្រាកដណាស់!…»
បុរសនិយាយចប់ក៏ដេកចុះក្បែរៗខ្ញុំ ហើយយប់យន់ដ៏សែនរងានោះ… យើងទាំងពីរនាក់ក៏មានរាងកាយរបស់គ្នាទៅវិញទៅមក ធ្វើជាភួយដណ្តប់ការពារភាពរងាបានយ៉ាងល្អបំផុត។
@@@
មានត…
-
-
ទំព័រ
វិចារថ្មីៗ
david joun លើ បងថ្លៃ(២) ounly លើ បងថ្លៃ(២) ក លើ តើការរួមភេទតាមមាត់មានគ្រោះថ្នា… Jeng លើ ព្រោះថ្ងៃស្អែក… រស់គ្មាន… seyha លើ ថ្នាំសម្រើប(ប+ស)១៨+ -
អត្ថបទផ្សាយថ្មីៗ
Top Posts
ចំណាត់ក្រុម
បណ្ណសារ
- ខែមករា 2013 (2)
- ខែតុលា 2012 (4)
- ខែកញ្ញា 2012 (1)
- ខែសីហា 2012 (1)
- ខែកក្កដា 2012 (1)
- ខែមីនា 2012 (2)
- ខែកុម្ភៈ 2012 (1)
- ខែមីនា 2011 (1)
- ខែកុម្ភៈ 2011 (12)
- ខែមករា 2011 (2)
- ខែធ្នូ 2010 (2)
- ខែសីហា 2010 (1)
- ខែកក្កដា 2010 (7)
- ខែមិថុនា 2010 (5)
- ខែឧសភា 2010 (10)
- ខែមេសា 2010 (4)
- ខែមីនា 2010 (13)
- ខែកុម្ភៈ 2010 (14)
- ខែមករា 2010 (25)
- ខែធ្នូ 2009 (12)
- ខែវិច្ឆិកា 2009 (11)
- ខែតុលា 2009 (7)
- ខែកញ្ញា 2009 (3)
- ខែសីហា 2009 (1)
- ខែកក្កដា 2009 (9)
- ខែមិថុនា 2009 (1)
- ខែឧសភា 2009 (3)
- ខែមេសា 2009 (1)
- ខែកក្កដា 2008 (2)
- ខែឧសភា 2008 (1)
- ខែមីនា 2008 (2)
- ខែមករា 2008 (4)
- ខែធ្នូ 2007 (9)
- ខែតុលា 2007 (6)
- ខែកញ្ញា 2007 (5)
តំណភ្ជាប់
Blogroll
សួនសុបិន 