ការ​ណាត់​ជួប​​របស់​ខ្ញុំ​

ចាប់ពីថ្ងៃនេះតទៅ គិតធ្វើរឿងដែលមានប្រយោជន៍​ ដោយនិពន្ធអ្វីទាក់ទង​នឹង​ក្តីស្រឡាញ់ និងការពិតដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះអោយបានច្រើន។

ថ្ងៃនេះចង់សរសេរពីការណាត់ជួប ពីម្សិលមិញនៅ អមរាស្ប៉ា​ និង ភោជនីយដ្ឋាន។ មនស្សដែលខ្ញុំជួបនោះ គឺដោយចៃដន្យតាមប្រព័ន្ធទំនាក់ទំនងសង្គមឈ្មោះថា Grindr ខ្ញុំ​ទើប​តែ​ចូលជាសមាជិកបានប្រហែល5ខែប៉ុណ្ណោះ តែមិនសូវសកម្មទេ ព្រោះមិនដែលគិតថា អាចជួបស្នេហ៍​ពិត និង​ មនុស្សល្អ តាម​រយៈ​ប្រពន្ធ័នេះទេ។ គិតទៅប្រព័ន្ធនេះល្អម្យ៉ាងដែរ​ ព្រោះមនុស្សដែលចូលក្នុងនោះ ជាមនុស្ស​ស្ថិត​ក្នុងអាយុដែលខ្ញុំត្រូវការ ​និង​ ស្អាតៗទៀតផង តែចរិកវាយ​ឫកខ្ពស់បន្តិច បែបនេះហើយដែលខ្ញុំមិនចូលចិត្ត។ Romeo រាងគ្រាន់បើ តែដូចមិនចូលចិត្តព្រោះចម្រុះ​ពេក ហើយច្រើនជាជនសាមញ្ញ ពេលខ្លះក៏ជាអ្នកបោកប្រាស់ដែរ។

អេ! និយាយរឿងណាត់ជួបតើ​ ម៉េចបែកអូរហូរដូចស្ទឹងវែងឆ្ងាយម្ល៉េះ​។ ខ្ញុំបាននិយាយ​ជា​មួយ​គេពីរបីដង តែយើងមិនដែលឲ្យ​រូបថតទៅគ្នាទៅវិញទៅមកទេ ព្រោះវាជា​ទម្លាប់​ខ្ញុំទៅហើយ។ ពួកដែលទៅទីនោះ គឺទៅរកការរួមភេទមិនមែនរកស្នេហ៍​ពិតទេ ដូច្នេះខ្ញុំមិន​ឲ្យ​មើលទេ ម្យ៉ាងខ្ញុំមានការងារធំដុំបែបវិជ្ជា​ជីវៈ​ដែលមិនអាច​ឲ្យ​មើលបាន។ គេប្រាប់ថា ឈ្មោះ​ ឌែន។ គេមើលទៅក្មេងជាងខ្ញុំបែប៤ទៅ៥ឆ្នាំហ្នឹង តែគេបែបវាយឫកខ្ពស់តិច។ ខ្ញុំបាន​ឲ្យ​លេខទូរស័ព្ទទៅគេ តែមិនមែនលេខ០១២ទេ គឺលេខស្មាតដែលខ្ញុំកម្រប្រើ ហើយយុវវ័យចូលចិត្ត។

គេណាត់ជួបខ្ញុំនៅ ទីតានិច ក្រោយមកគេក៏ដូរទៅរកកន្លែងផ្សេងវិញគឺ អមរា។ ហាងនេះខ្ញុំមិនដែលចូលមែន តែខ្ញុំស្គាល់តាទាំងអស់ហ្នឹង ព្រោះខ្ញុំជើងដើរច្រើន។ គេប្រាប់ខ្ញុំ​ថាគេធ្វើការនៅក្បែរៗនេះ តែខ្ញុំឆ្លាតទាយដឹងថាគេធ្វើនៅធនាគារ គេមិនចង់ប្រាប់ទេ តែខ្ញុំដឹង។ គេបែបជាកូនអ្នកមានព្រោះ មានអង្គរក្សចាំបើកឡាន​ឲ្យ​ ស្រួលមិនស្រួលក៏ជាកូនធនាគារដ៏ធំខ្ពស់ជាងនៅភ្នំពេញនេះក៏ថាបាន​។ គេមិនទៅអន់អីទេ តែមិនមែនជាមនុស្សដែលខ្ញុំចូលចិត្តទេ ចូលចិត្តស្នាមញញឹមគេ តែមិនចូលចិត្តឫកពារគេ។ គេមិនមែនជាមនុស្សដែលខ្ញុំចូលចិត្តទេ ព្រោះមិនសាមញ្ញ មិនរីករាយ វាយឫកអត់comfortable with other surround by។

មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានកម្មង់ទឹកក្រ​ឡុកស្វាយ និង ផៃសិន ជាអ្វីដែលខ្ញុំចូលចិត្តតាម​ទម្លាប់​។ គេហូបគួង។ និយាយចុះនិយាយឡើង គេដឹងពីការងារខ្ញុំ តែខ្ញុំប្រាប់មិនអស់ទេ ព្រោះនេះជាលើកដំបូង ហើយគេមិនមែនជាមនុស្សដែលខ្ញុំតាមរកផង។ គ្មានថ្ងៃគេដឹងថាខ្ញុំធ្វើអីទេខ្ញុំគិត។ អ្វីដែលខ្ញុំមិនចូលចិត្តពីគេ គឺគេមើលងាយអ្នកក្រមែនទែន។ នេះធ្វើឲ្យ​ខ្ញុំខឹងបំផុត ទោះបីគេមានក៏មិនគួរធ្វើបែបនោះដែរ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមសងទៅគេវិញ ព្រោះចរិកខ្ញុំក៏មិនអន់​ដែរ ហើយគ្មានអីទៅខ្លាចគេផង លុយខ្ញុំ​ក៏មាន សមត្ថ​ភាពខ្ញុំក៏ពូកែជាងគេទៀត​ផង។ ខ្ញុំគិតថា​គេបើមិនមានប៉ាម៉ាក់ជួយគេ ក៏គ្មានការងារនិងអ្វីៗទាំងអស់ដែរ​។ អង្គុយមិនយូរប៉ុន្មាន មានគ្រួសារម៉ាក្រុមដើរមក ខ្ញុំឃើញគេមានអារម្មណ៍​មិនស្រួល នៅមិនសុខ។ ខ្ញុំសួរគេ គេថាមិនអី​ទេ​ ជួបមនុស្សមិនចង់ជួប។ តែខ្ញុំគិតថាប្រហែលជាសាច់ញាតិគេហើយ ដែលមកតាមដានគេ តែខ្ញុំមិនខ្វល់ទេ ព្រោះខ្ញុំមិនចូលចិត្តនៅក្បែរអ្នកមានអារម្មណ៍​ not comfortable to talk with។ ក្រោយមកយើងក៏គិតលុយ ហើយគេចង់ប៉ាវ​ឲ្យ​ខ្ញុំ តែខ្ញុំថាអត់​ទេ ព្រោះខ្ញុំក៏មានលុយដែរ​ ហើយវាជាទម្លាប់​របស់ខ្ញុំ ផង។

គិតទៅ នេះជាការណាត់ជួប៥ដងហើយ តាមរយៈ​ប្រព័ន្ធទាក់​ទង​សង្គម។ មិនដឹងថា ខ្ញុំត្រូវធ្វើអ៊ីចឹងដល់ពេលណាទេ។ បែបចង់ឈប់សង្ឃឹមដែរ តែចេះតែចង់ផ្តល់ឱកាស​ឲ្យ​​ខ្លួនឯង កើតជាមនុស្ស។ ពិបាកមែន​ហ្ន៎ មនុស្សល្អស្រុកខ្មែរ បែបមិនមានទេមើលទៅនោះ​!

(by: billy/ Facebook: phnom penh)